Frida Kahlo

Witam

Powiększyła się (znacznie) baza cytatów, czyli mądrych, inteligentnych, obraźliwych, ponadczasowych i osobistych wypowiedzi naszej Fridusi.

Zainteresowanych zapraszam:

[link widoczny dla zalogowanych]

pozzzz

"Moje obrazy są namalowane dobrze. Bez pośpiechu, z cierpliwością. Myślę, że zainteresują parę osób." - "Naprawdę nie wiem, co oni widzą w moich obrazach, że chcą je wystawiać". - pełna sprzeczności.

To taka pozerka Wink

Jeden cytat pochodzi z wywiadu, drugi z listu - jak ogólnie wiadomo, wypowiedzi Fridy miały różne zabarwienia, ich treść zależała od tego, kto był adresatem jej wypowiedzi.

pozdrawiam!

Plecy śmierdzące psem dają do myślenia Smile

Fajnie te cytaty

Zdechłym psem Smile

Również zaintrygował mnie właśnie ten. Sporo tu "złotych myśli".

Może napiszę trochę o tych jej plecach, "śmierdzących, jak zdechły pies". Frida była estetką, zarówno jeśli chodziło o jej osobę, jak i o jej malarstwo (wiele ze swoich obrazów zniszczyła sama, gdyż, według niej "były do niczego").
Amputację nogi przeżyła, jako największy wstrząs w swoim życiu (może nawet większy, niż wypadek autobusowy), gdyż, jako estetka, nie mogła się pogodzić z faktem, że została pozbawiona części swojego ciała, które, bez względu na rany i pooperacyjne oszpecenia, traktowała jako spójną całość. Po amputacji milczała przez długie tygodnie. Jedyne słowa, jakie wychodziły z jej ust to: "zrób mi zastrzyk z morfiny", "zrób mi zastrzyk z demerolu".
Kto czytał Herrerę, zapewne wie, że na jej plecach znajdowało się mnóstwo ran po przebytych operacjach kręgosłupa, niektóre goiły się bardzo powoli, niektóre były "zagnojone", a jakby tego było mało, większość zastrzyków (przyjmowała je w ogromnych ilościach) otrzymywała właśnie w plecy (na własne życzenie), gdyż, jako estetka, nie życzyła sobie wystawiania na widok publiczny pokłutych i poranionych rąk, czy innych części ciała, które pozostawiała odkrytymi.
Pewnego razu, gdy odwiedziła ją przyjaciółka, a następnie badaczka jej życia, Raquel Tibol, Kahlo poprosiła ją, by wstrzyknęła jej demerol, gdyż skręcała się z bólu. Ta zaś, nigdy w życiu nie wbiła nikomu igły w ciało. Frida, ponaglając ją, odkryła swoje plecy, Tibol patrzyła na nie z przerażeniem, po czym usłyszała: "Wiem, że będzie ciężko, ale kłuj tak długo, dopóki nie znajdziesz kawałka miękkiego ciała. Jeśli znajdziesz - wstrzykuj!" Może ten cytat nie jest dosłowny, ale tak się to, mniej więcej, odbyło.
Poza tym (o czym również wspomina Herrera), Frida, w przypływie napadów swojego czarnego humoru, uwielbiała robić dziurki w gipsowych gorsetach, które nosiła i przez te dziurki pokazywać znajomym swoje zagnojone rany.
W okresie, kiedy była przykuta do łóżka, uzależniona od narkotyków i alkoholu, jej sypialnia śmierdziała na leki, szpital, alkohol i... jej niegojące się rany. Ponieważ smród ten bardzo jej przeszkadzał, prosiła o donoszenie całych naręczy kwiatów, pryskanie sypialni perfumami itp. Ale niewiele było z tego korzyści.

pozdrawiam
ps: nie lubię czytać i pisać o ostatnich dwóch latach jej życia Sad

Nie wyobrażam sobie nawet co działo się z jej plecami, podejrzewam że nie posiadała materaca na "odleżyny"... Nie czytałam niestety Herrery Sad